اندر حکایت زایشگاه
دوستان طی تحقیقات میدانی من بیمارستان دولتی برای زایمان‌های سخت و پرخطر و سزارین بهترن. امکانات بیشتری دارن و دکترهای شاخص هم مجبورن یه ساعاتی رو اینجا بگذرونن. منتها کادر بیمارستان خصوصی مهربون‌تر و صبورتره. بیشتر لی‌لی به لالات می‌ذاره. خصوصی محیط تر و تمیز و آرامش‌بخشی داره درحالی که دولتی چرک و کثیفه و اتاق‌هاش شلوغ پلوغن. زایشگاه دولتی دو سه روز نگهت میداره تا مطمئن بشه کامل حالت خوب شده، خصوصی یه روز نگه میداره و اونم پول خون بابات رو می‌گیره. خصوصی امکانات لاکچری و سوژه برای پز دادن بهت میده، دولتی امکانات کاربردی و داروها و مراقبت‌هایی که واقعا بهش احتیاج داری. اما کادرش اونقدر بداخلاقن و پزشک‌هاش اونقدر سرسری و بی میل معاینه‌ات میکنن که حس ناکافی بودن خودشون رو به مادرِ بنده خدا میدن. دولتی همیشه شلوغه، همیشه بهم ریخته است، کلافه‌ات میکنه. خصوصی یه اتاق دنج اوکازیون در اختیارت می‌ذاره. پیشنهاد من؟ اگر زایمان طبیعی بی‌خطر و معمولی دارید حتما برید خصوصی، آرامش روانش بهتره و خاطره تلخی براتون نمیسازه. به دنیا آوردن یه بچه به اندازه کافی کار سختی هست که مادر دیگه نیاز به سختی روانی و احساسات منفی مضاعف نداشته باشه. اگه بارداری پرخطر و شرایط نامساعد پیش اومد هم شل بگیرید تا نرنجید، چون اینجا برای رنجوندن شما تلاش زیادی میشه اما باید بخاطر بچه تحمل کنید و تسلیم نشید.
پیشنهاد دوم اینکه چه سزارین چه طبیعی، چه دولتی چه خصوصی، خودتون یه پزشک مجزا داشته باشید و از اول بارداری پیشش پرونده تشکیل بدید. منظور به تشکیل پرونده تو خانه بهداشت اکتفا نکنید. هرچند بهداشت هم انصافا خوب و مفیده اما کافی نیست. اینکه فقط پزشکِ خود بیمارستان موقع زایمان پیشتون باشه معمولا کافی نیست. چطور بگم دل آدم قرص نمیشه. چون تو دولتی که سر سری نگاه میکنن و وقت کافی نمیذارن، تو خصوصی هم واقعا پزشکهایی با مهارت و سواد تاپ و عالی نیستن! خودت باید از قبل پزشک خوب خودت رو داشته باشی و هنرده بیاری. و اینکه پزشکتون از ابتدای بارداری احوالات شما رو بدونه بهتره. تا پیشنهادات دیگر بدرود
پ‌ن: شوهرتون رو نیارید بخش زنان! شوهر شما برای شما باعث آرامش قلبه، برای ما مزاحم آسایش ناموس مردم :/
