با مادرم صحبت می‌کنم و براش همهٔ اینایی که نوشتید رو توضیح میدم و میگم که ارتباطم با اون افراد به قصد بی‌احترامی به اون نیست و در کل سعی می‌کنم دلش رو به اینکار تا حدودی راضی کنم یا اگه نشد مخالفتش رو نرم کنم که به مرور بپذیره من هم زندگی مجزای خودم و همسرم رو دارم.

و زمانی که تو اون جمع‌ها هستم خیلی محترمانه اجازه نمیدم کسی به مادرم بی‌احترامی کنه و حد و مرز میذارم. این خیلی مهمه.

از بد کسی پرسیدی 😂

معلومه قطع ارتباط (حتی بدون دعوای مامان)

نمی‌دونم.

شاید از مشاور کمک بگیرم.

با سلام.
اخ اخ دقیقا یکی از دغدغه های اصلی من!!

حالا بحث ظلم به کنار،

فامیل حرف ببر بیار و مسخره کنی داریم ما

حتی اونایی هم که غلظت این رذیله اخلاقیشون کمتره بعضا از نظر فرهنگی یا تدینی به ما نمی خورن

این وسط مادر من هم مثل مادر شما کینه ای است

و این قضیه بغرنج تر هم میشه!

کلی هم حرف و حدیث هست که من از خیلی هاش با خبر نیستم!

تکلیف؟

- من تو جمع هایی که غیبت مومنی رو می کنند نمی مونم و این رو به همه نشون دادم که اگه می خواید از زید و بکر حرف بزنید من بلند میشم

اما جمع اگر غالب باشه نشه رفت بیرون نشون میدم که من نمی شنوم!!!

فلذا اصلا مخاطب حرف های احمقانه و گناه آلود نیستم

با خوب های فامیل رفت و آمد داریم میریم میان اما با خیلی هاشون رفت و آمد هم ندارم ولی هر سال به کل ارحام دقت کنید "ارحام" زنگ می زنم عید رو تبریک میگم و خوش و بش تلفنی میکنم! یه فاصله معقول صلح طلبانه!

با برخی هم که مجبور هستم خونه مادر یا خاله و عمه و ... دیدار کنم رویه اول رو میگیرم بعضی جاها هم نبض رابطه کوتاه دو ساعت در سال رو دست می گیرم و میزنم به کوچه عمر چپ

+ این همه گفتم تا بگم :
- نیازی نیست با همه رابطه داشته باشیم چون ما معمولا تنها هستیم و اول و آخر خودمون باید بار خودمون رو از زمین بلند کنیم

- به عنوان یه متدین حق قطع رحم نداریم که حرام الهی است پس باید زیرکانه پیش بریم که نه سیخ بسوزه نه کباب!

+ من و همسرم از قطع ارتباط با بعضی ها برد های زیادی کردیم و خیلی جلو افتادیم

سلام

امیدوارم نظرم مصداق از بیرون گود نگاه کردن پ حرف زدن نباشه و البته ناراحتت هم نکنه

به نظرم فارغ از موضوعی که الان مورد بحثه، شما باید با اقدام‌های کوچیک و ریز ریز به خانواده‌هاتون نشون بدید که ازدواج کردید و حالا یک خانواده مستقلید و خودتون برای جزئیات و کلیات زندگیتون تصمیم می‌گیرید. چون از چیزهایی که قبلا از روز نماز جمعه تهران و اربعین و حالا این مورد نوشتی، به نظر می‌رسه کلا باید روی مشخص کردن حد و مرز کار کنین دوتایی.

امیدوارم ازم ناراحت نشی ولی به نظرم هرچی جلوتر برین توی زندگی متاهلی و بعدها با وجود بچه، لزوم داشتن حد و مرز محترمانه بیشتر دیده میشه

خب ببین من که نمی‌دونم دقیقا بینتون چی می‌گذره ولی اگه آدم خودبین خود خواه غیراجتماعی بودی که انقدر دغدغه‌های اجتماعی و دغدغه اربعین و فلسطین و ... رو نداشتی. می‌رفتی فقط درس می‌خوندی و پول درمی‌آوردی. احتمالا مامان اشتباه می‌کنن با تمام احترام.

من به نظرم حد و مرز داشتن همینه که شما یک تصمیمی می‌گیرین چون درسته از نظرتون، چون به صلاح شماست چون همسو با ارزش‌هاتونه. نه اینکه علت تصمیم قضاوت و ترس از واکنش اطرافیان باشه. مستقل بودن اینه که با این مبنا تصمیم بگیرید و عمل کنید و توضیحی به کسی بدهکار نباشید و بتونید دوتایی از تصمیماتتون دفاع کنید و این منافاتی هم با احترام به والدین نداره. با اقدامات ریز و جزیی شروع کنید تا متوجه بشن دیگه با میخک کوچولو که نمیدونست چی به صلاحشه مواجه نیستند

من آخر هفته گذشته برای تعطیلات با تعدادی از دخترخاله‌ها و پسرخاله‌هام رفتم شمال در حالیکه مامانم اون جمع رو دوست نداره و نه تنها خودش مایل به رفت‌وآمد باهاشون نیست، دوست نداره من هم باهاشون بگردم اما من و همسرم خودمون دعوتشون کردیم که به شهر پدری همسرم بیان برای تعطیلات و خیلی هم خوش گذشت:)

من چیزی که خودم بهش اعتقادی نداشته باشم رو به کسی توصیه نمی‌کنم. 

ولی اعتراف می‌کنم تا حالا تو اون موقعیتی که توضیح دادی قرار نگرفتم. یعنی مادرم هیچ‌وقت هیچ کجا مورد بی‌احترامی و بی‌اعتنایی نبوده و خودش هم از این اخلاقا نداره و اون حسی که هم نسبت به اون گروه داره که همسفر من بودن، کاملا درونیه و فقط من خبر دارم که مامانم حس خوبی نداره و در ظاهر اصلا این موضوع عیان نیست. 

من تا صبح مثال دارم از تصمیماتی که گرفتم و می‌دونستم اگه مامانم قرار بوده برام تصمیم بگیره کاملا مخالف تصمیم من بوده:)