ترسهاتو خریدارم 

خصوصا ترست از تعصب رو 

تو بزرگی  در خودت نمی گنجی

واقعا بعضی وقتها نمیدونیم کجای راهیم ..ایا راه رو درست رفتیم یانه؟

من فکر می‌کنم همین ترسی که تو ازش حرف زدی، همین نگرانی از گم شدن، خودش یه جور قطب‌نماست. یه جور یادآوریه که حواسمون به خودمون باشه، به راهمون، به ارزش‌هامون. و خب، تو این مسیر پر پیچ و خم، تنها چیزی که می‌تونه نجاتمون بده، همون چیزیه که خودت گفتی: اعتماد به خدا و پناه بردن به خودش

سلام 

از جهت نوع نوشته خوبه 

اما از جهت باور و اعتقاد واقعی نه 

یک کودک وقتی پیش پدر و مادرشه از هیچی نمیترسه چون اعتمادش به اونها است. آدم باید به خدا توکل کنه و اعتماد کنه . اگه اینطور باشه دیگه ترسی هم وجود نداره. 

انس با آیات قرآن و ذکر ها دل را قوی می کنه