این رو دوست دارم و اگر فرصت کنم منم می‌نویسم. ولی خب خودت هم می‌نوشتی که توی اون دنیا چه شکلی بودی. ما که نمی‌دونیم. 😃

یه سؤال:

چطور هم خودمون رو توصیف کنیم و هم تخیّلمون رو رها کنیم؟

زیاد با دنیای پریان آشنایی ندارم، مشکل اینه...

ولی مینویسم. ممنون از این فرصت تازه.

خواستم بگم شما به عنوان شروع‌کننده‌ی چالش باید اول خودتون شرکت می‌کردین و می‌نوشتین که ما بدونیم باید چی کار کنیم دقیقاً؛ که پاسختون به کامنت علیرضا رو دیدم. 

با اینکه بازم درست و کامل متوجه نشدم ولی منم اگه تونستم می‌نویسم حتماً. 

وای چقدر جذذذذاااب 😍

منم می‌نویسم. ولی خیلی شخصیت داغونی میشه، راستی راستی بنویسم؟ 🤣

حتماً باید اسم داشته باشه، نمی‌شه بدون اسم بنویسیم؟

من اگه توی دنیای پریان بودم، شاید اسمم «خسته بال» میشد. خسته بال آخرین بازمانده از نژاد آدم های پرنده است. قد بلنده، با ته ریش و موی سری که تا روی شانه هاش میاد. خسته بال بچه که بود، دعواش میشه و بال هاش آسیب جدّی میبینه... از اون موقع دیگه نمیتونه پرواز کنه. یه تیرگی هم توی وجودش رشد کرده... یه جور خودخواهی، یا حسادت.

اسمه حتماً باید بیانگر اون شخصیت باشه، ینی می‌خواین از روی اسمه به ویژگی‌های اون پی ببرین و چیزی رو متوجه بشین؟ نمی‌شه یه شخصیت خلق کنین و بعد براش اسم انتخاب کنین.

«صبورا»

صبورا دختریه که تنهای تنها توی یه جنگل زندگی می‌کنه... دختر مقاوم و صبوریه، عاشق مه و کوهستان و جنگله...

روزها میره بالای یه کوه بلند تا مسقیم انرژی کوهستان وجودش رو پر از مقاومت و صبر کنه، از کوهستان انرژی می‌گیره...

نقطه‌ضعفش یه کاسه‌ی بزررررگه که اونو توی خونه‌اش پنهان کرده... کاسه‌ی صبرش... هربار که سختی‌ای از راه می‌رسه، هربار جنگی میشه، هربار عزیزانی رو از دست میده، قطره‌قطره از وجودش کم میشه و این قطرات میفته توی کاسه‌ی صبرش، وقتی این کاسه لبریز بشه، اون دیگه هیچ قطره‌ی صبری توی وجودش نداره و می‌میره... صبورا به صبوری‌کردنش زنده‌‌ست...

اون کاسه‌ی صبرش رو از دید بقیه پنهان کرده چون به نفع نیروهای اهریمنی نیست که صبورایی وجود داشته باشه چون او داره صبوری رو به بقیه‌ی دخترها هم یاد میده...

اما کاری کرده که وقتی کاسه‌ی صبر لبریز شد، قطرات صبرش بریزه توی رودخونه، از آبشار سرازیر بشه تا این قطرات از طریق آب رودخونه وارد وجود بقیه‌ی موجودات بشه...

امیدوارم خوب نوشته باشم :))

فقط میتونم بگم جالب :))))

خیلی خوب بود ایده‌ات :)

خب این صبور خاص همون «صبورا»ی خودمون دختر کوهستانه، مثلاً شاید خودش رو از بقیه‌ی گروه صبوران جدا کرده به کوهستان پناه آورده و می‌خواد رسالت خودش رو جور دیگه‌ای به انجام برسونه... راهی ایجاد کرده از زیر خونه‌اش به سمت آبشار و با اینکه کاسه‌ی صبرش داره کم‌کم لبریز میشه و می‌میره ولی قطرات صبرش توی کل آب رودهای سرزمین پراکنده میشه... :`)

واسه انقراض نژادش زیاد فکر کردم. چند تا فرضیه به ذهنم رسید:

فرضیه اوّل اینه که خانواده خسته بال توی نبردی که سالها پیش با خاندان دشمن داشتند،‌ همگی کشته شدند. خاندان دشمن کیا هستن؟‌ ممکنه آدم هایی باشند با ظاهر حیوانی غیر از پرنده، ممکنه آدم های پرنده باشند ولی از یه تیره ی دیگه، ممکنه آدم های عادی باشند که چون آدم های پرنده رو شیطانی میدونن،‌ باهاشون جنگیدن و اونا رو از بین بردن!

فرضیه دوم اینه که خانواده خسته بال، با رشد علم و فناوری زیاد نتونستن با تغییرات اجتماعی سازگار بشن. مردم اونها رو اذیت میکردن و اونا هم نمی تونستن خودشون رو پنهان کنن و در نهایت مبتلا به بیماری های مختلف شدند و مردند. این وسط فقط یه نفر جون سالم به درد برد، اونم باید هویت خودش رو مخفی کنه. ولی پنهان کردن بال خیلی سخته!

خیر خانواده نداره. به خاطر همین، به کسانی که خانواده دارن، حسودی میکنه. خودخواهه، چون خودش رو از خانواده برتر و شریف میدونه،‌ واسه همین ممکنه دست به کارهای غیرعادی بزنه و عذاب وجدان نداشته باشه. یه کمی تو ابراز احساسات هم لنگ میزنه... باز هم باعث میشه خودخواهی و حسادتش دو چندان بشه.

همه اینا بستگی داره که جهانش رو چطوری در نظر بگیریم؟ علمی تخیلی؟‌ فانتزی؟ جامعه امروزی یا گذشته؟ توی شهر مدرن زندگی میکنه یا توی تمدن های خیالی؟ 

تبریک میگم. تخیّلتون دوباره بیدار شده :)

اسم بدم ؟ 🥲

بی دل

قلب ندارد . خون ندارد . سرد است .

من جویا ام. موجودی که در ظاهر شبیه انسانه اما بال، پا، باله، آبشش، و کلا هر تجهیزاتی برای عبور از هر مسیری رو داره و به هر مسیری میره، باید تا انتها کاوشگرانه و دقیق طی کنه. 

یه نیروی خارق‌العاده داره که هرجزءش از طی یک مسیر بدست اومده و با تجربه‌های جدیدش قوی‌تر میشه. اگر بخواد میتونه کمی از این نیرو رو بی‌آنکه کم بشه به کسی منتقل کنه. شرطش فقط اشتیاق طرفینه. وقتی به جان دیگری منتقل شد به شکلی که او بهش نیاز داره درمیاد میتونه امیدواری باشه، عشق، خستگی ناپذیری و ...

خدای مننننن

چقد خفنننمنننثعتص۴تشفکشفتشفتسفنسفگشفن

ان شاالله عمری باشه می نویسم برات

ظاهرش شکل انسانه، ولی موقع عبور از راه‌های مختلف میتونه از ابزار مورد نیازش استفاده کنه. مثلا بال‌هاش وقتی بخواد پرواز کنه ظاهر میشه

دختره. متاهله و ۷-۸ تایی بچه داره. پرحرفه. پر جنب و جوشه. بسیار بسیار خانواده دوسته. مسیرهاش رو اغلب طوری انتخاب میکنه که به توانمندی خانواده کمک کنه

 بی بال چقدر منو یاد غزه انداخت. خیلی روی مخه که جریان رسانه ای علیه سفید بالها شده من اصلا قهرم!!!!!

قهرم ولی خیال می پردازم

شخصیت خیالی من :

یه پری هست به اسم "راهی" که به خاطر اینکه توی زندگی قبلیش سه بار قلب خودش رو از عشق خالی کرده، جنسیت ازش گرفته شده و الان نه زنه نه مرد! اما خیلی مهربونه و مدام دور و بر کسی که برای سومین بار بهش دلباخته شده و دلش رو از عشق او خالی کرده پرسه می زنه ، اسم آخرین معشوق راهی، برنا بوده.

راهی زیاد به خواب برنا میره، روی ترشح دوپامین توی بدنش تاثیر میزاره. طوری که ساعت خواب برنا نصف میشه.راهی افسردگی رو از وجود برنا دور می کنه

و کمک می کنه که برنا پدر خوبی برای بچه هاش و همسر خوبی برای خانمش باشه

راهی به برنا شعرهای زیادی الهام می کنه

برنا به خاطر کم شدن ساعتهای خوابش توی کارش موفقیتهای زیادی به دست می یاره.

وقتی برنا توی مجمع عمومی سازمان ملل در حال سخنرنی هستش

 راهی ناگهان متن سخنرانی او رو تغییر میده و همه می بینن که برنا جای متنی درباره تغییرات اقلیمی زمین داره درباره عشق داد سخن میده!

 در واقع این ۷-۸ تا بچه باعث این نیرو و مسیرها هستن. با نیازهایی دارن یا چیزهایی که جویا احساس میکنه بعدا بهش نیاز پیدا کنن

جوانه. فاصله سنی کمی دارن بچه ها. همسرشم جوانه. همسر جویا هم مثل خودشه و جاهایی از اون انرژی درونی برای تقویت هم استفاده میکنن. (انرژی هر کدوم منحصر بفرده)

راستی پیش فرضتون غلط از آب دراومد. بیش از ۱۰ نفر خوندن و بیش از ۲نفر شرکت کردن

نه خوشم اومده. فکر نمیکردم ایده‌ام اینطوری گسترش پیدا کنه. فقط به نظر میاد که رنگ و بوی فیلم‌ها و داستان‌های معروف رو به خودش گرفته. به خودی خود بد نیست.

یه سؤال: چرخش خسته‌بال کمی زود اتفاق نیفتاد؟ چی شد که تصمیم گرفت اون خباثت‌ها رو بذاره کنار و بی‌بال رو بزرگ کنه؟

همچنین آیا خسته‌بال داره یه چیزایی رو از بی‌بال پنهان میکنه؟

کامنت‌های این پست خیلی جالبه :)))

هرکدوم دارن فارغ از بقیه یه داستان برای خودشون خلق می‌کنن و تو سروسامون‌دهنده‌ی همشون هستی، کارت خیلی سخت و جذابه :))

شخصیت زیادی سفید... آره راست میگی... احتمالا «صبورا» داره نقص‌هاشو از دید بقیه پنهان می‌کنه... یعنی همه‌ی آدم‌های این سرزمین همینن... نقص‌هاشون رو توی هزار پستو قایم و نقاط قوتشون رو توی بوق و کرنا می‌کنن!!

پدر خودش یه روزی از گروه «صبوران» بوده، مادرش از گروهی به نام «پروایان» که این گروه زندگی‌شون با ترس‌های زیادی همراهه... مدام در حال پروا کردن و ملاحظه‌کاری و اجتناب...

«صبورا» کاسه‌ی صبر داشتن رو از پدرش و گاهی پروا کردن رو از مادرش به ارث برده... هر دو توی جنگ با نیروهای اهریمنی کشته شدن و اون الان تنهاست

ولی شجاعت لازم برای همراه‌شدن با گروه «صبوران» برای جنگ با نیروهای اهریمنی نداره، ترسیدن و ملاحظه‌کاری بیش‌ازحدِ گروه «پروایان» هم براش دور از ذهنه، برای همین تنهایی به دل کوهستان پناه آورده...

گروه صبوران اصول و آیین بخصوصی دارن، «صبورا» توی نوجوونی یک بار که همه برای ادای احترام به بزرگ‌صبورِ گروه می‌رفتن، ناخوشی رو بهانه کرد و نرفت و کم‌کم عادت شد براش که به نوعی زیر بارِ رسومی که به‌نظرش مسخره میاد نره و یا به اصولی که فکر می‌کنه پشتوانه‌ی محکمی نداره، پایبند نباشه...

توی مراسم ادای احترام که هر ده روز انجام می‌شد، هر کس باید چند قطره از قطرات صبر رو از کاسه‌ی صبرِ بزرگ‌صبور می‌خورد تا از لبریزشدنِ کاسه‌ی صبرش جلوگیری بشه ولی خوردن از کاسه‌ی صبر باعث تحلیل‌رفتن نیرو و پرترشدنِ کاسه‌ی صبر خود اون آدم می‌شده...

به خاطر همین که «صبورا» زیر بار این رسوم و اصول نرفت،  زخم عمیقی روی شونه‌ی سمت چپش ایجاد میشه، اون رو مداوا می‌کنه ولی خبر نداره که شب‌ها توی خواب قطرات صبرش از این سوراخ به بیرون نشت می‌کنن... فقط توی خواب اتفاق میفته نه بیداری!

شاید او قبل از اینکه کاسه‌ی صبرش لبریز بشه، با از دست دادن قطرات صبرش داره به مرگ نزدیک میشه...

یک شب وقتی فقط دو قطره از صبرش باقی مونده تا مرگ سراغش بیاد، پرنده‌ی عجیب‌وغریبی به خوابش میاد و این رو بهش میگه...

تا زمانی که بتونه دوباره راهی پیدا کنه که وجودش رو از قطرات صبر پر کنه، باید بیدار بمونه و نخوابه...

اون راه چیه؟

گویا پرنده اسم کسی رو آورده...

فکر نمی‌کردم تخیلم اینطوری روشن بشه :))

سلام 

چه باحال...

من چشمه خلافیتم خیلی وقته خشکیده و این یک خط تنها چیزیه که الان به ذهنم می‌رسه.

«تیمار» نماینده خورشید روی زمینه. اون با گرمای دلپذیر و سرعتی نزدیک به نور، مرهم قلب‌های بیماره. تیمار تو شهر سایه‌های خاکستری کار خیلی سختی داره...

تیمار دخترخونده خورشیده. از جنس انسان‌ها نیست ولی برای حضور در زمین، به هیبت انسانی دراومده. قد بلند و چشمای ریزی داره و پوستش هم بگی نگی آفتاب سوخته است. 

روی زمین خانواده‌ای نداره اما دلش برای یک مرد زمینی که قلبش کمتر بیماره، رفته اما می‌دونه که انسان‌ها فانی‌اند و اون مرد به زودی می‌میره...